کتاب خودگویی در ورزش نوشتهٔ الکساندر تی. لاتینجاک و آنتونیس هاتزیجئورگیادیس و ترجمهٔ امیر دانا و محمدهادی هادی زاده است. این کتاب در مورد خودگویی در ورزش و بنابراین بخشی از ادبیات روان‌شناسی ورزشی است. روان‌شناسی ورزشی، از نظر محتوا، یکی از گسترده‌ترین زیرشاخه‌های روان‌شناسی و در نتیجه یکی از پیچیده‌ترین زمینه‌ها برای کسب خبرگی است.

درباره کتاب خودگویی در ورزش

به‌طور طبیعی، ورزشکاران در معرض چالش‌های روان‌شناختی قابل‌توجهی هستند، اما از روی ناچاری منتظر کمک روان‌شناسان یا مربیان ورزشی نمی‌مانند. در عوض، آن‌ها شکلی از خودتنظیمی را تمرین می‌کنند. کتاب خودگویی در ورزش یکی از این راهبردهای خودتنظیمی را بررسی می‌کند: خودگویی، صدای درونی است که در طول زندگی انسان همراه او است. با گذشت زمان، تحقیقات بسیاری اسرار خودگویی در ورزش را فاش کرده‌اند، اگرچه بسیاری از اسرار دیگر هنوز آشکار نشده‌اند. این کتاب به شما این فرصت را می‌دهد که هویت‌های چندگانه خودگویی خود را کشف کنید، بدانید که چگونه «مربی درونی» به‌عنوان همتای منطقی یک ورزشکار غیرمنطقی عمل می‌کند و چه کاری باید انجام دهیم تا ضمن پرورش صدای درونی خود، به حداکثر قابلیت‌های خودمان دست پیدا کنیم.

وجود مداخلات عینی در روان‌شناسی ورزش، تمرین و عملکرد، نیازی کلی و عمومی است. علاوه بر این هدف اصلی مداخلات روان‌شناختی عملکرد مستقل افراد است که با روان‌شناسی مثبت‌گرا همسو شده و به‌جای نقاط ضعف، بر نقاط قوت افراد تمرکز می‌کند. در این کتاب، به محققان و روان‌شناسان نشان داده می‌شود که چگونه می‌توانند از مداخلات خودگویی برای تقویت خودتنظیمی منطقی افراد به‌منظور مقابله با موقعیت‌های گوناگونی که هم در ورزش و هم در سایر زمینه‌های ورزشی و عملکردی اعمال می‌شود، استفاده کنند. از آن‌جایی که خودگویی نتیجه ملموس فرآیندهای شناختی و تجربیات درونی است که محققان و روان‌شناسان به‌سختی می‌توانند به آن دسترسی داشته باشند، خودگویی در ورزش ابزاری برای روان‌شناسان ورزشی به‌منظور درک و تعامل با بخش‌های پنهان ورزشکاران است که تأثیر عمده‌ای بر ورزش و تجربیات و عملکرد ورزشی دارند. این اثر وجه منطقی و غیرمنطقی خودگویی و همچنین مداخلات خاص برای تغییر گفت‌وگوی درونی ورزشکاران را ارائه می‌دهد و نقشی اساسی در آموزش متخصصین در حوزه ورزش دارد.

الکساندر تی. لاتینجاک، مدرس ارشد و مدیر گروه شناسی ورزشی و عملکرد در دانشگاه سافولک و محقق مدعو در دانشکده بهداشت و علوم ورزشی EUSES در کاتالونیا است. اگرچه الکساندر پایان‌نامه خود را در مورد مداخلات خودگویی راهبردی برای بازیکنان تنیس نوشت، اما اخیراً به‌شدت درگیر مطالعه خودگویی خودکار و هدفمند شده است. او در زمینه طراحی یک مداخله خودگویی بازتابی و توسعه مفهومی از خودگویی بر اساس تمایز بین خودگویی ارگانیک و راهبردی تحقیق می‌کند.

آنتونیس هاتزیجئورگیادیس. استاد گروه تربیت‌بدنی و علوم ورزشی در دانشگاه تسالی و مدیر برنامه تحصیلات تکمیلی روان‌شناسی تربیت‌بدنی و ورزش است. علاقه اصلی پژوهشی او خودگویی بوده و بیش از ۳۵ مقاله و شش کتاب در مورد آن تألیف کرده است. او دستیار سردبیر مجله ورزش، تمرین و روان‌شناسی ورزشی است و به‌مدت ۱۲ سال به‌عنوان عضو شورای مدیریت فدراسیون اروپایی ورزش و روان‌شناسی ورزشی خدمت کرده است.

خواندن کتاب خودگویی در ورزش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به ورزشکاران، مربی‌های ورزشی و روان‌شناسان حیطهٔ ورزش پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب خودگویی در ورزش

«هاتزیجئورگیادیس، زوربانوس، گالانیس و تئودوراکیس در فراتحلیل خود در مورد اثربخشی مداخلات خودگویی راهبردی بر عملکرد ورزشی بحث کردند. به‌طورکلی، استفاده از نشانه‌های خودگویی زمانی سودمندتر است که با نوع تکلیفی که قرار است آن را تقویت کند منطبق باشد (یعنی خودگویی در مورد مهارت‌های حرکتی ظریف یا درشت؛ نشانه‌های خودگویی انگیزشی زمانی که تکلیف یک مهارت استقامتی است در مقابل خودگویی آموزشی هنگامی‌که تکلیف جدیدتر است و به دقت نیاز دارد). این نوع خودگویی زمانی که شرکت‌کننده تجربه‌ای ندارد و زمانی که خودگویی مثبت، به خود ورزشکار اختصاص داده‌شده و آشکار است، مفیدتر است. جای تعجب نیست که هر نوع مداخله بهتر از آموزش‌ندیدن است.

الگوی خاص ورزشی خودگویی بر روابط دورانی، متقابل و مرتبط بین عوامل مختلف مانند پیشایندهای خودگویی، خودگویی و پسایندهای خودگویی تأکید می‌کند. این الگو بر نقش‌های مهم زمینه و فرهنگ در درک تأثیرات خودگویی تأکید دارد. خودگویی می‌تواند توسط هم‌تیمی‌ها، حریفان، والدین و تصاویر رسانه‌ای از ورزشکاران شکل بگیرد. برای شفاف‌سازی بیشتر مسئله، پذیرش استفاده از خودگویی به‌عنوان راهبرد عملکردی در یک تیم باعث استفاده بیشتر از خودگویی شده و رفتارهای مربی بر انواع خودگویی ورزشکاران تأثیر می‌گذارد.

به‌طور خلاصه، واضح است که محققان خودگویی را موضوع مهم و جالب در ورزش قلمداد می‌کنند. این امر باعث افزایش اهمیت روش‌های ارزیابی خودگویی برای اجرا، درک و ارزیابی تحقیقات در این زمینه می‌شود. محققان باید به‌طور مداوم شناسایی کنند که چه نوع مداخله خودگویی (مثلاً راهبردی یا بازتابی) را آزمایش می‌کنند.»